O f ze ooit bang zijn? ,,Nee, eigenlijk nooit. Zij zien ons als hun professionele vriend, zijn afhankelijk van onze hulp. Je bijt niet in de hand van iemand die je moet voeden”, stelt Ytsma. Hij en Lieftink nemen overigens niet alle cliënten die zich melden aan, ze zijn kieskeurig. „Screening doen we meestal ook een beetje op instinct, we zijn zorgvuldig. We doen bijvoorbeeld geen liquidatiezaken, omdat dat eerder zware criminelen betreft. De allereerste vraag die we vaak stellen is: welke advocaat heb je nu? Als dat een goede collega is, raden we iemand vooral aan daar te blijven”, vertelt Lieftink. „We worden soms gebeld door mensen die in twee jaar al tien tot vijftien advocaten hebben versleten. Zo iemand spreken we meestal vermanend toe, dat als-ie zo doorgaat de dwangverpleging nooit ten einde komt”, zegt Ytsma. „We worden ook wel eens benaderd door tbs’ers die vragen of wij ze morgen vrij kunnen krijgen. Nou, wij zijn geen Harry Potter of Tita Tovenaar, die met hun toverstokje zwaaien en iemand zomaar uit een kliniek halen. Dan bedanken we beleefd, want we zijn geen loopjongens.”

„Het beeld bestaat dat tbs’ers allemaal ’Hannibal Lecters’ zijn, personen die acuut gevaarlijk kunnen zijn. Dat is onterecht”, aldus Lieftink. „In de praktijk blijken het doorgaans mensen zoals jij en ik, van vlees en bloed, die op een bepaald moment in hun leven een verkeerde afslag hebben genomen of een gigantisch heftige fout hebben gemaakt. Het zijn niet alleen moordenaars en verkrachters, ook veelplegers of stalkers. Er moet wel een behoorlijke stoornis zijn vastgesteld, je krijgt niet zomaar tbs.” „Vaak spelen negatieve persoonlijke ervaringen, zoals een erbarmelijke jeugd, verwaarlozing, seksueel misbruik, andere trauma’s, stress, schulden, zwaar alcohol- of drugsgebruik, psychoses, een verstandelijke beperking een rol voordat zij tot hun daad of daden komen”, vult zijn compagnon Ytsma aan.

Lees hier de rest van het interview in de bijlagekatern van onder meer de gooi en eemlander.